Adam Olmak

Çevrende herkes şaşırsa ve bunu da senden bilse,

sen aklı başında kalabilirsen eğer,

herkes senden kuşku duyarken hem kuşkuya yer bırakır

hem de kendine güvenebilirsen eğer,

bekleyebilirsen usanmadan,

yalanla karşılık vermezsen yalana,

kendini evliya sanmadan

kin tutmayabilirsen kin tutana,

düşlere kapılmadan düş kurabilir,

yolunu saptırmadan düşünebilirsen eğer,

ne kazandım diye sevinir,

ne yıkıldım diye yerinir,

ikisine de vermeyebilrsen değer,

söylediğin gerçeği derip büken düzenbaz,

kandırabilir diye saflar dert etmezsen,

ömür verdiğin işler bozulsa da yılmaz,

koyulabilirsen işe yeniden,

döküp ortaya varını yoğunu

bir yazı turada yitirsen bile

yitirdiklerini dolamaksızın diline

baştan tutabilirsen yolunu,

yüregine, sinirine "dayan" diyecek,

direncinden başka şeyin kalmasa da,

herkesin bırakıp gittiği noktada

sen dayanabilirsen tek,

herkesle düşer kalkar erdemli kalabilirsen,

unutmayabilirsen halkı krallarla gezerken

dost da düşman da incitmezse seni,

ne küçümser ne de büyültürsen çevreni,

bir saatin her dakikasına emeğini katarsan hakçasına,

böylece dünyalar önüne serilir,

üstelik oğlum adam oldun demektir.

Rudyard Kipling

[Yazının Devamı...]

Ruhumun dalgaları...

Ruhumun dalgaları, koşup kabarmayınız. Her damlanız tutuşan göğsüme birer bıçak. Kalbim bir kayadır ki, nerdeyse yıkılacak, Hayalden köpüklerle kalbimi sarmayınız. Dümdüz olsam diyorum, ve kumlu bir sahili Yalayan sular gibi siz de yavaşlasanız. Bilmediğim yeni bir masala başlasanız, Çekilse kulağımdan hatıraların dili. Ey eski günler artık bana yaklaşmayınız, Ey hayaller, vurmayın kalbimin sert taşına. Bütün bir hayat bile değmez bir göz yaşına, Ruhumun dalgaları, köpürüp taşmayınız..

[Yazının Devamı...]

Küllenmeye yüz tutan hatıralar..

   

Öğrencilik yıllarım..Toz pembeydi hayallerim,gelip giden hislerim,sevgilerim.İsyan kokuyordu duygularım,kabarık,gürül gürüldü,Dünya neydi benim için?Dünya iki kazık üstünde duran mutlu bir gelecekti... Hayat güzeldi,çevre ve insanlar benim hiç umrumda bile değildi.

Gelecek yoktu seviyor,seviliyor,geziyor,isyan ediyor,itaat ediyor,iyilik yapıyor,şefkat gösteriyordum.uçuyordum adeta.

Neydi güzellik ;sevgilinin yüzü,neydi mutluluk,sana gülümsemesi el sallaması. Neydi hayat? Aşık olmaktı.Ne zamanki hayat bana dişlerini gösterdi,sarsıntı eçirdim. Gündüzden,aydınlıktan çok karanlık vardı,gece vardı,gerçek yoktu.Ya da içimde kurduğum dünyadan ayrı,dış alemde göremiyordum gerçekleri.

Ben bir dünyaydım,içimde yaşayanlar,yaşayanlarım vardı; Elimi uzattım,daha önce tuttuklarımda uçuverdi birden.Pürüzssüz ve saydam tenim kısırlaştı,kabuk bağladı, yaralandı,yaralar cerahat topladı,kanadı kanatıldı.Sonra baktım özlem denen bir şey var.Özlemi özlemeye başladım.Bekledim bekletildim.

Terk edildim.Derlerki insan özellikle beklemeyi,bekleyecek bir şey kalmadığı zaman öğrenir. Küllenmeye yüz tutmuş hatıralar. İçimin helozanik girdaplarında kaybetmişim cananımı .      O karşımda oturmuş ,gözleri üzerimden hiç mi hiç eksik olmuyor.Beni arıyor.bir yerlerdiyim ama nerdeyim bilmiyorum.. Güller açıldılar-soldular,dereler aktılar-kurudular,insanlar doğdular-öldüler,nice güneşler doğdu-battı,devletler kuruldu-yıkıldı. Onu arıyorum,bir yerlere gizlenmiş,bulutun arkasına gizlenen güneş misali göremiyorum,perde çekilmiş.Özlüyorum.

Müzik: Beirut

[Yazının Devamı...]

Gitmek için bekliyorum..

Bugün yağmur kızgın yağıyor,yağıyorda kırıyor gururumu.Utanmıyorum mecbur olduğum savaşlardan,benim bu çılgınlıklarıma,kuşlar bile şaşı bakıyormuş gökte.Dediklerine göre,mıhlanıyor bakışlarım.Her şeyi yalayıp geçiyormuş poyrazım.Artık kavuniçi bakışlarımı saklıyacağım.

Tebessüm ve alakalarımı,ucuz satmayacağım.Yağmur ne zaman ıslatmazsa gözlerimi,işte o zaman barışacağım.Şimdi ellerimde hazan gülleri..''Seni seviyorum ''diyenleri sevmiyorum,bana acıyanlarıda.Ruhumun hendeklerinden bir bir atlıyorum da ''seni seviyorum'' diyenleri hatırlıyorum.Kirli bir burukluk çöküyor,ortada öylece duran yalnızlığıma.

Geçeklerden bir kez daha tiksiniyorum.Çünkü sonradan öğreniyorum,bütün güllerin beyaz olmadığını.Çekin dalgalarınızı sahilimden.Gözleriniz en hazin infazımı teşhir ediyor. Sana ayak seslerini duyuruyorum pişmanlıklarımın.Ama hepsini terkettiğim yere gömüyorum.Şimdi elimde hazan gülleri ,bir göçmen kuşlar durağında,gitmek için bekliyorum..

Diğer Yazılarım →

[Yazının Devamı...]

EYLÜL'Ü DÜŞLERKEN

Bu hayatımın  kaçıncı Eylül'ü?

Annemin söylediği ninniler kadar içten;ama gökyüzüne uzanan umutlar kadar soğuk ve uzak bir eylül sabahı....Odamın ve yüreğimin pencerelerini sonuna kadar açmış;şehri böylesine sessiz,böylesine yalnız bulmanın tadını çıkarıyorum.Uzaklardan kulağıma gelen bir kaç simitçi sesi de olmasa bu koca binalar arasında bir başıma kaldığımı düşüneceğim.Neyse ki güneş,ışıklarıyla günü başlattığı gibi içimi ısıtıyor ve beni bu taş duvarların soğukluğundan kurtarıyor.Her ne kadar gündüzleri,bana hayata mahkum olduğumu hatırlattığını bahane edip ruhsuzlukla  suçlayarak mutluluk ümitlerimi geceye bağlasamda,bugün onun karanlık gecelerden çok daha vefalı olduğunu anladım.Çünkü hiç olmazsa gündüzleri başımı sonsuz maviliğe çevirdiğimde,göremeyeceğim endişesiyle bakmadan çekindiğim kayıp yıldızlar yok gökyüzünde. Bu hayatımın kaçıncı Eylül'ü??  İçimin mevsimiyle şehrin mevsimi tam bir uyum içinde bugün.Sanki bir türlü geçmek bilmeyen zamanlarda,zamansız yaşıyorum.İçimde sadece Eylül...

Eylül,rüzgara kendini kaptırıvermiş sararan yaprakların hüznü...

Eylül,yüreğimin susuz köşelerinde solmaya yüz tutmuş bir çiçeğin yağmura olan hasreti...

Ve Eylül,gözyaşlarına aşina bir mevsimin belki de dökülmemiş tek bir damlası....

Şimdi yüreğim bir hazan mevsimini yaşamak için,birinci sınıfa henüz başlamış bir çocuk kadar heyecanlı ve hazır.İçimde boşalmayı bekleyen gözyaşlarım,yüzümde hüznün kenarlarını çevrelediği sınırlı bir tebessüm...Ve yorgun sonbahar gecelerinde yine mutluluğuma denk tutacağım bir kaç yağmur damlası var hayalimde.Bir tek hüzne gerek duymuyorum.Çünkü biliyorum ki hüznün adı,benim.

 

Müzik:Beirut

[Yazının Devamı...]

Bir Dostu Olsun İnsanın

 

Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın...

"Nereden çıktın bu vakitte" dememeli, bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında; "Gözünün dilini" bilmeli; dinlemeli sormadan, söylemeden anlamalı...

Arka bahçede varlığını sezdirmeden, mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; sen, her daim onun orada durduğunu hissetmelisin.

İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin. Kucaklamalı seni güvenli kolları, ...dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı...

En mahrem sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz...

Onca dalkavuk arasında bir tek o, sözünü eğip bükmeden söylemeli, yanlış anlaşılmayacağını bilmeli.

Alkışlandığında değil sadece, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli. Övmeli alem içinde, baş başayken sövmeli ve sen öyle güvenmelisin ki ona, övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin, "hak ettim" diyebilmelisin.

Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; günahlarının yegane şahidi...

Seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sırdaş...

Gözbebekleri bulutlandığında yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin.

Ve sen ağladığında, onun gözünden gelmeli yaş..


Can Dündar

[Yazının Devamı...]