Küllenmeye yüz tutan hatıralar..

 yaprak[5]  
Öğrencilik yıllarım..Toz pembeydi hayallerim,gelip giden hislerim,sevgilerim.İsyan kokuyordu duygularım,kabarık,gürül gürüldü,Dünya neydi benim için?Dünya iki kazık üstünde duran mutlu bir gelecekti... Hayat güzeldi,çevre ve insanlar benim hiç umrumda bile değildi.
Gelecek yoktu seviyor,seviliyor,geziyor,isyan ediyor,itaat ediyor,iyilik yapıyor,şefkat gösteriyordum.uçuyordum adeta.
Neydi güzellik ;sevgilinin yüzü,neydi mutluluk,sana gülümsemesi el sallaması. Neydi hayat? Aşık olmaktı.Ne zamanki hayat bana dişlerini gösterdi,sarsıntı eçirdim. Gündüzden,aydınlıktan çok karanlık vardı,gece vardı,gerçek yoktu.Ya da içimde kurduğum dünyadan ayrı,dış alemde göremiyordum gerçekleri.
Ben bir dünyaydım,içimde yaşayanlar,yaşayanlarım vardı; Elimi uzattım,daha önce tuttuklarımda uçuverdi birden.Pürüzssüz ve saydam tenim kısırlaştı,kabuk bağladı, yaralandı,yaralar cerahat topladı,kanadı kanatıldı.Sonra baktım özlem denen bir şey var.Özlemi özlemeye başladım.Bekledim bekletildim.
Terk edildim.Derlerki insan özellikle beklemeyi,bekleyecek bir şey kalmadığı zaman öğrenir. Küllenmeye yüz tutmuş hatıralar. İçimin helozanik girdaplarında kaybetmişim cananımı .      O karşımda oturmuş ,gözleri üzerimden hiç mi hiç eksik olmuyor.Beni arıyor.bir yerlerdiyim ama nerdeyim bilmiyorum.. Güller açıldılar-soldular,dereler aktılar-kurudular,insanlar doğdular-öldüler,nice güneşler doğdu-battı,devletler kuruldu-yıkıldı. Onu arıyorum,bir yerlere gizlenmiş,bulutun arkasına gizlenen güneş misali göremiyorum,perde çekilmiş.Özlüyorum.
Müzik: Beirut

1 yorum:

Marvin dedi ki...

Bence bir insan kendini anlamatamaz çünkü zamanla,yıllar geçtikçe insanlar olgunlaştıkça,hayatın acımasızlığı ile tanıştıkça karakterleride değişiyor kişilkleride ..Elde kalan tek şey eski güzel hatırlar oluyor. Bu yazıda o güzel günlere çok güzel bir örnek olmuş.

Yorum Gönder

 

Çekmece Notları Design by Blogger Modifiye © 2009