Nefretim !

Bugünlerde, mavisinde kasırgalar barındıran okyanus gibi nefret doluyum. Öyle ki gözlerimin yeşili kırmızılığa hayranlıkla bakıp yüreğimdeki sevgi titreşmeleri beynimdeki opsesif hücrelerime yenik düşmekte. Düşünce balonumda yazan yazılar sıklıkla kendini tekrar ediyor; 'sıradan bir gel git olmasını çok isterdim bu durumun'.
***

İlk nefretim elbette ki kendime. Hayallerim kadar, saflık denizinde yüzen pozitif bakışlara ve üretme aşkına kendini yıpratan bir anlayışa sahip olmama olan tepkiselliğim, beynimi ağrıdan çatlatmak niyetinde.

Emeğe saygısızlık öğesini, ruhuna altın harflerle kazıyıp üretilen bir eseri, hunharca ve fütursuzca araklayıp kullananlara olan öfkem, tümcelere yansıyamayacak kadar hiddetli.

Tatlı cümlecikler kurarak karşına güven verme çabasında olup yalanlarını kusup kusup tekrar yiyenlere olan sinirim tepemde patlamaya hazır volkan sıcaklığında.

Dudaklarının iki yanını gülümsemeye mandalla tutturmuş, palyaçoluğu meslek edinmiş, kişisel gelişimin sıfır düzeyinde olmasına rağmen sosyal iletişim adına borazanlık edenlere elim yumruk sıkmakta.

Sadece işi düştüğünde beni aklına getirenler, hatta ağzında bir şekerli sakız misali geviş getirerek kankalığın suyunu çıkaranlara ağzım tükürük dolmakta.

Sevgi öğesini kör düğüm ettiğinin farkında bile olmadan diline dolamış, sıradanlığını sıra dışılık olarak kendine yutturmaya çalışanlara olan tiksintim yüreğimi bulandırmakta.

İki göz ve koca bir dile sahip olmanın uzantısı olarak görsellikle hiçbir ilişkisi olmamasına rağmen işkembeden konuşanlara çatık kaşlarım iğreti bakışlar saklamakta.

Bireyselliği ruhuna gizleyip salt cümlelerinde sosyallikten dem vuranlara, kişisel çıkarları için olmadık şaklabanlıklar yapanlara negatif titreşimlerim gazel okumakta.

Nefretim bu sefer iyotsuz. Durum vahim.

Ahmet altay