| Aşkın ve acının vadilerinden, Geçerek yürümeyi öğrendi kalbim. Gözlerin varmıydı senin? Görebirmiydin duygularımın açan çiçeklerini? Ellerin varmıydı senin? Tutabilirmiydin uzatsam ellerimi? Nefesin zor fırtına dağıttı bedenimi Parmaklar arasında duman duman her akşam Ölümle randevumu hatırlayıp yeniden Mezarıma yürürken Unutuyorum sensizliğe alıştığımı İçimin kan rengi okyanusunda Zıpkın yemiş balık gibi yüreğim Kaynak: N.Genç |
0 yorum:
Yorum Gönder