Unutuyorum sensizliğe alıştığımı



Aşkın ve acının vadilerinden,
Geçerek yürümeyi öğrendi kalbim.

Gözlerin varmıydı senin?
Görebirmiydin duygularımın açan çiçeklerini?
Ellerin varmıydı senin?
Tutabilirmiydin uzatsam ellerimi?

Nefesin zor fırtına dağıttı bedenimi
Parmaklar arasında duman duman her akşam
Ölümle randevumu hatırlayıp yeniden
Mezarıma yürürken
Unutuyorum sensizliğe alıştığımı

İçimin kan rengi okyanusunda
Zıpkın yemiş balık gibi yüreğim

Kaynak: N.Genç

0 yorum:

Yorum Gönder

 

Çekmece Notları Design by Blogger Modifiye © 2009