Ben hiç kimse için oturup ağlamadım. Akşamdan,sabahlara,kadar hiç kimse için hıçkırmadım. Çöküpte kaldırımlara soğuk buzlu taşlara. Ben hiç kimse içinde düşmedim nezarethanelere nede karakollara.
Ama senin için, ama senin için ah ah ah! Bir inada ,dua gibi inanmışsın .Ruhunun kapılarını kapatmışsın aşka sevgiye ve gönülden bir haykırışa.
Ben dertlerimi anlatabildim de cümle aleme, canlıya ve de cansıza.Ama sana ,ama sana anlatmayı beceremedim. Kaldır başınıdada bir semaya bak . Korkuyorum , baş ucumda güleceksin bir gün ben ölünce.Ruhumun ızdırabını, sana anlatamadan gideceğim diye.
Nesin, kimsin be! Nedir bu inadı şartın.Onlarca senemi yedi on dakikalik vuslatın. Bu ne cürret be! Beni senmi yarattın? Hayatımla oynuyorsun.Zehir verdin, ahu verdin, şerbet diye tattım.Seni ,ruhumun en kutsal kösesinde yücelttim .Bir pul niyetine harcadın beni.
0 yorum:
Yorum Gönder