1.
zamanı şaşıran bir saat ayarındayım
yüzün bana gözlerim sana
öylece bakıyorum günlerin ortalık beyazında
yaptığım en iyi şey bakmak!
bir o yana dönerek duvara
bir bu yana dönerek gene duvara
2.
ne kadar üstelesem de boşuna
-boşuna! boşuna! boşuna!-
görmüyorum ki
gözlüğümle kör bastonum yok
ve kolumdaki bantla
arkamda bıraktığım ses de
gün boyu bir deli çıngırak kalbim!
her ağacın her dalında
bir sokağın başındabırakıp gideceğim sonra onu da
yaşam bu işte diyeceğim,üzülmek yersiz
insanlar doğar yaşar ve ölürler
her taşın altında yatar bu gerçek
tıpkı bir negatif gibi
kendini yakma da olsa
yanlış ışığa çıkınca
ölülerimizi gösteren taşlar
şimdi her yerde
3.
bak nasıl da kalabalıklaşıyor alnın
ki en güzel yerin olur senin
ölümden söz açınca
4.
oysa kıyılardan konuşmalıydım
gülüşü lal bir duruşun içinden
yüzümün gündelik alanlarına çıkarak
bağıra
bağıra
5.
sakın inanma söylenenlere
kalbim ışıkla yarışan bir attır
götürürüm en az kırk gün daha
düşünmeden tabakta zeytini bardakta çayı
6.
sus diyorum sus.sus!
kalbini yorma
gülüşümü dokuyorum alnına
7.
bak gene yanıldım
yüzünün gölgeli kuşları kalktı aradan
buluttu yağmur oldu
şimdi de bir gökkuşağı alnımda
aşk bu işte küçüğüm
ne soruyorsun ona buna.
Aralık,1988, Bayrampaşa
Requiem/Zamandışı Sessizlik Saati
Mecit Ünal
sayfa:28.
0 yorum:
Yorum Gönder