Karıncalar ve ben.
Bir adımda belki bir karınca cemiyetine son veren insan...
Geçen günlerden birinde bir imtihandan çıkmıştım.Üniversitenin bahçesinde öylesine otururken,bahçe sulamada kullanılan hortumdan çıkan su,önümden geçerken bir karıncayıda...
Üşendim,sudan çıkarmadım,kurtarmadım onu.
Kuyu kazıcak kadar çırpınırken ayakları,gitti bir iz bırakamadan öylesine...
Ve ben ,dağlar yıkacak kadar kalbi çırpınan ben,zamanın dişleri arasında o karıncaya benzer gördüm kendimi..
İnsana göre karınca ne kadar küçük olursa olsun,yinede nispet...
Dünya büyüklüğü ile nasıl bir toz zerresi ve üzerinde bilmem kaç bin senedir yaşayan insanlar.
İnsan ayağının yanında karıncanın pek küçük kaldığını görüp,onun acısını mühimsemez de,kendi başına gelen bir acıdan,herşeye karşı isyan eder.
İnsanlar ve karıncalar...
0 yorum:
Yorum Gönder